moj-ojciec-szpieg

Noc nad ofertą niewiele dała. Atakowana myślami poprawiam style, akapity, formaty tabeli. Nie jestem w stanie napisać nic merytorycznie, robię tylko pewne przesunięcia w samej treści, aby lepiej dopasować, to co napisałam, do tego co powinnam napisać. Kłębi mi się w głowie, do tego sms-y od P., telefony od przyjaciół, którym powiedziałam tylko, że mam poważny rodzinny problem (pewnie podejrzewają jakieś historie ze spadkiem po dziadkach). W domu wypijam piwo, choć unikam go od roku, i padam. Wstaję o piątej, idę pobiegać i jadę do firmy. Ofertę drukujemy w strasznym biegu, szef w ostatniej chwili znajduje dużą pomyłkę w kosztorysie i nawet mi puszczają nerwy. Zawożę w końcu szczęśliwie i na czas ofertę, wracam do firmy i odpisuję na najpilniejsze maila. Nie mam czasu za bardzo myśleć: muszę jeszcze załatwić prezenty dla cioci Ani i dziecka przyjaciół z Katowic, u których mam spać, gdyby coś źle poszło. Bilet mam, muszę się jednak spakować, a wieczorem czeka mnie jeszcze imprezka urodzinowa Jo. – pierwsza trzydziestka z cyklu J („Minęły osiemnastki, obrony, wieczory panieński, wesela, poprawiny, a teraz zaczynają się trzydziestki”). Do domu wpadam na 3 godzinki, pakuję się i sprzątam. Bilet na Intercity do Krakowa szczęśliwie kupiłam, pociąg odjeżdża o 7 rano i liczę, że uda mi się wszystko na czas załatwić. Imprezka u Jo. jest super, a potem balujemy jeszcze do 4 w Klubokawiarni. Do domu wracam nocnym, śpię godzinę, a potem już trzeba wstawać na pociąg.

W środę – dzień przed terminem złożenia ofert – szef daje mi swoje uwagi. Jest tego od groma, mam przed sobą pracowitą noc i czuję, że nie za dużo będę w stanie zrobić. O 17 dzwonię do cioci, omawiam szczegóły mojej podróży i pytam, czy może mi dać numer do ojca. Podaje mi go łamiącym się głosem, a potem dopytuje się: „czy Ty widziałaś się z ojcem? Bo wiesz, on ma problemy, różne, ze swoją młodszą córkę” . W jednej chwili przestaję być jedynaczką. Staram się zachować spokój – dla równowagi myślę o ofercie i jej brakach – i odpowiadam zgodnie z prawdą, że nie – że właściwie to do niedawna sądziłam, że nie żyje. Ciocia zaczyna coś niezbyt składnie mówić, a potem – o co mi chodziło – dodaje – wiesz to może ja do niego zadzwonię, będzie mu się trudniej wykręcić. Umawiamy się, że zadzwonię w piątek rano z Krakowa, z PKSu do N.S.

Szefa uprzedzam o tym, że tuż po złożeniu oferty muszę wziąść wolny piątek. Przez weekend wykańczam ofertę i rozmawiam z przyjaciółką. Zastanawiam się jak postąpić. Wyprawa do N.S. okazuje się dość karkołomna – droga i czasochłonna. Zastanawiam się, czy opłaca się jechać jedynie po to, aby spotkać się z ciocią, czy nie powinnam – chociaż ciarki mi od tego przechodzą – spotkać się też z ojcem.

Przyjaciółka przekonuje mnie, że nie powinnam mieć oporów, bo to w końcu moja chrzestna i do tej pory nie miała zbyt wielu obowiązków z tym związanych. Planuję wyjazd do zupełnie obcych ludzi i do tego jeszcze być może wplączę ich w starą rodzinną historię.... Decyduję się pojechać mimo wszystko i zadzwonić jeszcze raz do cioci z prośbą o przekazanie kontaktu do ojca, z delikatną sugestią, że może mogłaby pośredniczyć w tym spotkaniu. Wcześniej oddaję szefowi ofertę do sprawdzenia i jadę na Centralny, po podobno bardzo tanie bilety w promocji na InterCity. Oczywiście tylko w teorii... Wg numerka jestem dopiero 83 w kolejce. Idę do Złotych Tarasów i wchodzę do wypasionego biura InterCity oczywiście tuż po tym jak wywołano numerek po mnie. Czuję jak narasta we mnie złość i pewnym krokiem podchodzę do okienka, jak gdyby nigdy nic. Z miłą panią kasjerką rozmawiamy o jej niewygodnym fotelu, o złych pracodawcach i promocjach biletów, które w praktyce nie istnieją. Nie pyta się o świstek z moim numerkiem, a pasażer czekający po mnie okazuje się mało asertywny.

Przez następny tydzień sytuacja w pracy robi się mocno podbramkowa. Jest to również moja wymówka, żeby nie widzieć się z mamą. I z P. Powtarzam mu nieco lakonicznie, że czeka mnie konfrontacja, przed którą muszę zebrać siły. Próbuję się skontaktować z ciocią Anią, co nie jest łatwe. Nie udaje mi się znaleźć aktualnego numeru w komórce mamy, a i adres już jest pase. Wujek dzwoni z informację, iż jego znajomy twierdzi, że ojciec mieszka w N.S., i że kilka lat temu miał ciężki zawał i że ledwo go odratowali. Czuje, że czas ucieka. Nagle zaczyna mi się śpieszyć.

Na szczęście jest google. Przypominam sobie, że mąż cioci Ani jest lekarzem i to załatwia wszystko. Na recepcji lecznicy nie chcą mnie połączyć, ale kiedy mówię że jestem starą znajomą i że dzwonię w ważnej sprawie z Warszawy, jakoś się udaje. Mąż cioci myśli chyba, że coś stało, i łapię się na tym, że wygląda na to, iż dzwonię z informacją o pogrzebie. Daje mi w końcu numer do cioci, i dodaje że mam głos mojej mamy. Ciocia – wyraźnie zaskoczona – dość miło reaguje na informację, że będę na południu Polski i że chciałabym wpaść na jeden dzień do nich. Zmyślam, że spotykam się z przyjaciółmi. Ustalamy, że zadzwonię za kilka dni, kiedy będę już wiedziałam jak jadę.

W pracy zaczyna się dużo dziać, a ja nagle tracę impet. Z planu, który ułożyłam sobie zaraz po powrocie niewiele zostało. W końcu zbieram siły – na przekór przetargowi za 3, 5 mln i romansowi dzwonię do wujka i kłamię, że chciałabym się spotkać służbowo. Umawiamy się na sobotę, na 11.

W piątek na fali tej energii z którą nie mogę sobie poradzić idę ze znajomymi do Jadłodajni. Bawimy się do 5. Muzyka jest niesamowita. Spławiam wszystkich wariatów po kolei. Jestem w domu o 7 a dwie godziny później muszę wstawać. Pędzę spóźniona do metra (od maja nie panuję nad moim prywatnym zegarem i na wszystkie prywatne spotkania potwornie się spóźniam – gdy tymczasem służbowo jestem punktualna co do minuty) i przełaże przez małą ursynowską uliczkę (Cynamonowa – dla tych co znają). Uliczka słynie głównie z tego, że jest skrótem do metra. Zatrzymuje mnie patrol policji – dwóch młodych chłopaków i zaczyna indoktrynować, że niby przeszłam nie po pasach.... Zaczynam się śmiać – a potem dodaję, że śpieszę się na bardzo ważną rozmowę i że jestem spóźniona. Patrzą się na mnie dziwnie, a potem puszczają. Swoją drogą pierwszy raz coś takiego mi się zdarzyło.

Dobrze że z wujkiem umówiłam się w kawiarni w miejscu publicznym. Kiedy skruszona wyznaję, że spotykam się z nim bo chcę porozmawiać o moim ojcu, śmieje się. A potem w kolejnym zdaniu dodaje: No wiesz, zawsze się lubiliśmy, ale nie znam go dobrze. Pytam się o wyjazd do USA, a wujek odpowiada: „no wiesz, rozmawiałem z nim po powrocie. Bardzo mu się podobało”. Twarz mi się chyba wydłuża, choć spodziewałam się jakiś rewelacji. „Potem wyjechaliście wszyscy do N.S, a potem wiem tylko tyle, że jak mama postanowiła się rozwieść, to musiałem zorganizować wam powrót do Warszawy”.

Głupieję. Prawda jest bardziej tandetna i bardziej zaskakująca niż się oczekiwałam.

Wujek obiecuje skontaktować się ze starym znajomym z N.S. i wybadać co się dzieje z ojcem. A ja wychodzę z kawiarni i jadę do przyjaciół. Idziemy na kawę, a ja opowiadam. Dzwoni mama i na szczęście mam wymówkę, że siedzimy w knajpie i nie mogę rozmawiać. Czuję, jak narasta we mnie straszna złość, głównie na mamę, że jak mogła mnie tak okłamać, jak mogła opowiedzieć mi taką niestworzoną historię....