moj-ojciec-szpieg

Ciocia otwiera drzwi i od razu prosi do stołu. Dopiero widząc na stole świeże pieczywo i sałatkę czuję, jaka jestem głodna. Nie pamiętam, kiedy jadłam. Dzień wcześniej, dwa dni?

Opowiadam kilka historii na raz, o studiach, o pracy, o Afryce. A ciocia mówi, tak po prostu mówi: „Jedz, jedz, właśnie dzwonił Andrzej, pytał się kiedy przyjedziesz. Powiedziałam, że zadzwonię, jak przyjedziesz”. Sałatka staje mi w gardle (dosłownie) i chyba muszę mieć strasznie głupią minę, bo ciocia dodaje: „Boisz się? Ojej, boisz się.” I wtedy zaczynamy rozmawiać, o tym co istotne. Ja opowiadam, że chciałabym w końcu to wszystko wyjaśnić, że mama nie wie, że tu jestem, że nie robię, nic przeciwko niej, ale że chcę się w końcu dowiedzieć jak było. Ciocia, wyraźnie zdenerwowana opowiada o tym, że są kolegami z liceum, że wtedy jak się urodziłam, to ojciec chciał, aby została moją chrzestną, bo nie był pewien, jak to z nimi będzie. Że byli fajną parą, ale ojciec chyba nie do końca dorósł do swojej roli, no i że mama nie dogadywała się z teściową. Że po tym jak się rozwiedli, to ojciec parę lat później ożenił się z inną kobietą, że mają dwójkę dzieci. Że chyba nikt o mnie nie wie. „Czy mam zadzwonić? Chcesz tego?”. To naprawdę się dzieje. Jasne, że chcę.

Śmieszne, że w takiej chwili potrafię myśleć tylko o tym, że muszę się umalować. Że po kilku nieprzespanych nocach jedyna rzecz jaka trzyma mnie na nogach to adrenalina. Że zaraz spotkam się z ojcem, a nie wiem, gdzie włożyłam puderniczkę. Że muszę się koniecznie przebrać.

W tym pędzie nie mam czasu pomyśleć. Rano śpieszę się do metra, potem biegnę na dworzec, w ostatniej chwili przypominam sobie o bankomacie (afrykańskie nawyki, że w podróż lepiej ruszać z gotówką). Dopiero za Ursusem siedząc w wypasionym wagonie IC czuję, że zaczyna schodzić mi ciśnienie. Próbuję spać, ale w głowie kłębią mi się myśli: praca nad ofertą, spotkanie z P. które nie doszło do skutku, imprezka u Jo. Mimo wszystko cieszę się podróżą, pogoda jest piękna, za szybą pojawiają się pierwsze pagórki. Przypominam sobie, że przecież jestem na urlopie – że następny w tym roku się nie zdarzy. Zaczynam czytać, potem dzwonią przyjaciele (monitoring, czy wróciłam, czy zdążyłam, gdzie jestem i kiedy wracam – miejska rodzina w akcji). W Krakowie jestem koło 10, słabo znany dworzec kolejowy i zupełnie nieznany dworzec autobusowy wymagają ode mnie mobilizacji. W końcu znajduję autobus i dogaduję się, gdzie mam wysiąść. Adrenalina znowu skacze, opowiadam przy okazji kierowcy, jak to jadę do rodziny, która mieszka w N.S. i ma mi powiedzieć, gdzie mam wysiąść. Podróż autobusem jest długa, kręta, robi się strasznie gorąco. Mam wrażenie, że brakuje jeszcze kur i psów, zatrzymujemy się w malutkim miejscowościach, a mój żołądek zaczyna skakać na górskich wirażach. Natura wynagradza wszystko. Czuję jakbym wracała.

I właśnie w tym podmiejskim autobusie, a nie w klimatyzowanym wagonie IC dopada mnie myślenie. A co jeśli ojciec nie będzie chciał się spotkać? Cała wyprawa na marne? Co zrobić? Dzwonię do jedynej przyjaciółki, która zna szczegóły mojego wyjazdu (uznałam, że gdyby coś się stało, ktoś w Warszawie musi wiedzieć gdzie pojechałam) i opowiadam szeptem (podsłuchuje mnie pełny Pekaes) o ofercie, zwariowanej nocy i podróży w nieznane. Postanawiam w duchu, że zrobię, co będę mogła, że jak będzie trzeba to stanę pod jego drzwiami. Zbieram w duchu siły, by nie czuć rozczarowania, jeśli się nie uda.

Pod N.S. autobus staje w korku. Posuwamy się strasznie powoli, a wrodzona niecierpliwość i zupełnie nie kobieca orientacja w terenie (spojrzałam tylko szybciutko na mapę w googlach) sprawia, że proszę kierowcę, aby mnie wypuścił. Zaczyna się awantura, którą zażegnuję, paplając o odwiedzinach u dawno niewidzianej chrzestnej i o tym, że kazali mi wysiąść tutaj, a ja przegapiłam skrzyżowanie. Nie dzwonię do cioci, tylko maszeruję przedmieściami N.S. Miasteczko jest urokliwe, a pogoda piękna. I góry!

Noc nad ofertą niewiele dała. Atakowana myślami poprawiam style, akapity, formaty tabeli. Nie jestem w stanie napisać nic merytorycznie, robię tylko pewne przesunięcia w samej treści, aby lepiej dopasować, to co napisałam, do tego co powinnam napisać. Kłębi mi się w głowie, do tego sms-y od P., telefony od przyjaciół, którym powiedziałam tylko, że mam poważny rodzinny problem (pewnie podejrzewają jakieś historie ze spadkiem po dziadkach). W domu wypijam piwo, choć unikam go od roku, i padam. Wstaję o piątej, idę pobiegać i jadę do firmy. Ofertę drukujemy w strasznym biegu, szef w ostatniej chwili znajduje dużą pomyłkę w kosztorysie i nawet mi puszczają nerwy. Zawożę w końcu szczęśliwie i na czas ofertę, wracam do firmy i odpisuję na najpilniejsze maila. Nie mam czasu za bardzo myśleć: muszę jeszcze załatwić prezenty dla cioci Ani i dziecka przyjaciół z Katowic, u których mam spać, gdyby coś źle poszło. Bilet mam, muszę się jednak spakować, a wieczorem czeka mnie jeszcze imprezka urodzinowa Jo. – pierwsza trzydziestka z cyklu J („Minęły osiemnastki, obrony, wieczory panieński, wesela, poprawiny, a teraz zaczynają się trzydziestki”). Do domu wpadam na 3 godzinki, pakuję się i sprzątam. Bilet na Intercity do Krakowa szczęśliwie kupiłam, pociąg odjeżdża o 7 rano i liczę, że uda mi się wszystko na czas załatwić. Imprezka u Jo. jest super, a potem balujemy jeszcze do 4 w Klubokawiarni. Do domu wracam nocnym, śpię godzinę, a potem już trzeba wstawać na pociąg.

W środę – dzień przed terminem złożenia ofert – szef daje mi swoje uwagi. Jest tego od groma, mam przed sobą pracowitą noc i czuję, że nie za dużo będę w stanie zrobić. O 17 dzwonię do cioci, omawiam szczegóły mojej podróży i pytam, czy może mi dać numer do ojca. Podaje mi go łamiącym się głosem, a potem dopytuje się: „czy Ty widziałaś się z ojcem? Bo wiesz, on ma problemy, różne, ze swoją młodszą córkę” . W jednej chwili przestaję być jedynaczką. Staram się zachować spokój – dla równowagi myślę o ofercie i jej brakach – i odpowiadam zgodnie z prawdą, że nie – że właściwie to do niedawna sądziłam, że nie żyje. Ciocia zaczyna coś niezbyt składnie mówić, a potem – o co mi chodziło – dodaje – wiesz to może ja do niego zadzwonię, będzie mu się trudniej wykręcić. Umawiamy się, że zadzwonię w piątek rano z Krakowa, z PKSu do N.S.

Szefa uprzedzam o tym, że tuż po złożeniu oferty muszę wziąść wolny piątek. Przez weekend wykańczam ofertę i rozmawiam z przyjaciółką. Zastanawiam się jak postąpić. Wyprawa do N.S. okazuje się dość karkołomna – droga i czasochłonna. Zastanawiam się, czy opłaca się jechać jedynie po to, aby spotkać się z ciocią, czy nie powinnam – chociaż ciarki mi od tego przechodzą – spotkać się też z ojcem.

Przyjaciółka przekonuje mnie, że nie powinnam mieć oporów, bo to w końcu moja chrzestna i do tej pory nie miała zbyt wielu obowiązków z tym związanych. Planuję wyjazd do zupełnie obcych ludzi i do tego jeszcze być może wplączę ich w starą rodzinną historię.... Decyduję się pojechać mimo wszystko i zadzwonić jeszcze raz do cioci z prośbą o przekazanie kontaktu do ojca, z delikatną sugestią, że może mogłaby pośredniczyć w tym spotkaniu. Wcześniej oddaję szefowi ofertę do sprawdzenia i jadę na Centralny, po podobno bardzo tanie bilety w promocji na InterCity. Oczywiście tylko w teorii... Wg numerka jestem dopiero 83 w kolejce. Idę do Złotych Tarasów i wchodzę do wypasionego biura InterCity oczywiście tuż po tym jak wywołano numerek po mnie. Czuję jak narasta we mnie złość i pewnym krokiem podchodzę do okienka, jak gdyby nigdy nic. Z miłą panią kasjerką rozmawiamy o jej niewygodnym fotelu, o złych pracodawcach i promocjach biletów, które w praktyce nie istnieją. Nie pyta się o świstek z moim numerkiem, a pasażer czekający po mnie okazuje się mało asertywny.