moj-ojciec-szpieg

Przez następny tydzień sytuacja w pracy robi się mocno podbramkowa. Jest to również moja wymówka, żeby nie widzieć się z mamą. I z P. Powtarzam mu nieco lakonicznie, że czeka mnie konfrontacja, przed którą muszę zebrać siły. Próbuję się skontaktować z ciocią Anią, co nie jest łatwe. Nie udaje mi się znaleźć aktualnego numeru w komórce mamy, a i adres już jest pase. Wujek dzwoni z informację, iż jego znajomy twierdzi, że ojciec mieszka w N.S., i że kilka lat temu miał ciężki zawał i że ledwo go odratowali. Czuje, że czas ucieka. Nagle zaczyna mi się śpieszyć.

Na szczęście jest google. Przypominam sobie, że mąż cioci Ani jest lekarzem i to załatwia wszystko. Na recepcji lecznicy nie chcą mnie połączyć, ale kiedy mówię że jestem starą znajomą i że dzwonię w ważnej sprawie z Warszawy, jakoś się udaje. Mąż cioci myśli chyba, że coś stało, i łapię się na tym, że wygląda na to, iż dzwonię z informacją o pogrzebie. Daje mi w końcu numer do cioci, i dodaje że mam głos mojej mamy. Ciocia – wyraźnie zaskoczona – dość miło reaguje na informację, że będę na południu Polski i że chciałabym wpaść na jeden dzień do nich. Zmyślam, że spotykam się z przyjaciółmi. Ustalamy, że zadzwonię za kilka dni, kiedy będę już wiedziałam jak jadę.

W pracy zaczyna się dużo dziać, a ja nagle tracę impet. Z planu, który ułożyłam sobie zaraz po powrocie niewiele zostało. W końcu zbieram siły – na przekór przetargowi za 3, 5 mln i romansowi dzwonię do wujka i kłamię, że chciałabym się spotkać służbowo. Umawiamy się na sobotę, na 11.

W piątek na fali tej energii z którą nie mogę sobie poradzić idę ze znajomymi do Jadłodajni. Bawimy się do 5. Muzyka jest niesamowita. Spławiam wszystkich wariatów po kolei. Jestem w domu o 7 a dwie godziny później muszę wstawać. Pędzę spóźniona do metra (od maja nie panuję nad moim prywatnym zegarem i na wszystkie prywatne spotkania potwornie się spóźniam – gdy tymczasem służbowo jestem punktualna co do minuty) i przełaże przez małą ursynowską uliczkę (Cynamonowa – dla tych co znają). Uliczka słynie głównie z tego, że jest skrótem do metra. Zatrzymuje mnie patrol policji – dwóch młodych chłopaków i zaczyna indoktrynować, że niby przeszłam nie po pasach.... Zaczynam się śmiać – a potem dodaję, że śpieszę się na bardzo ważną rozmowę i że jestem spóźniona. Patrzą się na mnie dziwnie, a potem puszczają. Swoją drogą pierwszy raz coś takiego mi się zdarzyło.

Dobrze że z wujkiem umówiłam się w kawiarni w miejscu publicznym. Kiedy skruszona wyznaję, że spotykam się z nim bo chcę porozmawiać o moim ojcu, śmieje się. A potem w kolejnym zdaniu dodaje: No wiesz, zawsze się lubiliśmy, ale nie znam go dobrze. Pytam się o wyjazd do USA, a wujek odpowiada: „no wiesz, rozmawiałem z nim po powrocie. Bardzo mu się podobało”. Twarz mi się chyba wydłuża, choć spodziewałam się jakiś rewelacji. „Potem wyjechaliście wszyscy do N.S, a potem wiem tylko tyle, że jak mama postanowiła się rozwieść, to musiałem zorganizować wam powrót do Warszawy”.

Głupieję. Prawda jest bardziej tandetna i bardziej zaskakująca niż się oczekiwałam.

Wujek obiecuje skontaktować się ze starym znajomym z N.S. i wybadać co się dzieje z ojcem. A ja wychodzę z kawiarni i jadę do przyjaciół. Idziemy na kawę, a ja opowiadam. Dzwoni mama i na szczęście mam wymówkę, że siedzimy w knajpie i nie mogę rozmawiać. Czuję, jak narasta we mnie straszna złość, głównie na mamę, że jak mogła mnie tak okłamać, jak mogła opowiedzieć mi taką niestworzoną historię....

Tuż po imieninach jedziemy z mamą na grób dziadków, a ja uskrzydlona romansem zbieram siły. I pytam się, pytam, na spokojnie  i bez agresji, również bez łez, jak było między nią a moim ojcem. Co się stało. Dlaczego się nie odzywa. Dlaczego się nie odzywał.

Mama wyraźnie głupieje a potem powtarza tą samą historię, co 5 lat wcześniej.

Że tak, kochali się, ale potem zaczęło się psuć. Że wyjechał do Stanów na stypendium, a potem ślad po nim zaginął. Że próbowała go szukać, ale z teściami już wtedy się nie układało i nic z tego nie wyszło. Że rozwiodła się z nim przez pełnomocnika. Że na pewno pracował dla polskich służb specjalnych i że wykończyła go mafia. Mimo powagi sytuacji i ściśniętego żołądka zaczynam się śmiać. Mój ojciec – szpieg? Mama nie traci wątku, ale widzę że KŁAMIĘ oraz nie mogę uwierzyć że opowiada mi TAKĄ historię. Próbuję jeszcze raz: mówię, że już nie jestem nastolatką, że chcę zrozumieć, że dużo widziałam, dużo przeszłam i że umiem zrozumieć. Że jestem kobietą i wiem, że czasami wybory nie są łatwe. Prawie wygaduję się, że dzięki nowemu romansowi potrafię zrozumieć więcej niż przypuszcza. Powtarza, że przecież mi mówi co się stało, że tak czasami bywa w życiu. Że nigdy się nie bała, nawet wtedy kiedy została sama z małym dzieckiem. Mówię, że pytam się ją o to ostatni raz, żeby mi powiedziałam prawdę. A ona – powtarza że to na pewno była mafia.

Wracamy do Warszawy a ja porywam na kilka dni samochód. Odwożę ją, a potem wracam na Ursynów. Jadę Puławską i czuję jak mnie trafia szlag. Łapię się na tym, że jestem taka rozzłoszczona, że najbliższa na świecie osoba traktuje mnie jak idiotkę. Idę tego samego dnia na imprezkę, z której szybko nie wracam. Spotykam się z K., któremu opowiadam co się stało – a on śmieje się wraz ze mną. Kiedy szłam na politologiczne studia, cały czas mi powtarzał, że widzi mnie jako szpiega.

Wiosna zaczęła się nie najlepiej: Holenderka szaleje, chyba zdając sobie sprawę z tego, że nie jest dla nas partnerem. Ciągle piszę aplikacje, chodzę na rozmowy, a Gazeta „Praca” chudnie. W końcu marca idę na pierwsze w moim życiu za to 14-dniowe L4 – odmawia posłuszeństwa prawe ramię, a potem nadgarstek. Lekarz najpierw diagnozuje uraz, a po kilku wizytach dochodzi do wniosku, że to jednak psychosomatyczne. Bezsenność sprawia, że chudnę kolejny kilogram. Zaczynam też biegać – najpierw tylko 5 km, bardzo kontrolnie.

1 kwietnia kolejna rozmowa kwalifikacyjna – w zaproszeniu szef firmy, którą odwiedzam po raz trzeci podkreśla, że to nie Prima Aprilis. Idę na luzie – facet jest sympatyczny i dobrze nam się rozmawiało poprzednim razem – choć chyba dość chimeryczny (odzywa się co kilka miesięcy, podkreślając, że już niedługo coś będą dla mnie mieli). Kiedy proponuje mi przyjście do pracy od 1 maja, w pierwszej chwili myślę, że to żart. Ale jednak.

Na ewaluacji w Fundacji proponują mi kolejną czasową umowę, bez podwyżki. Zaczynam się śmiać. Dziwnie się na mnie patrzą. Kiedy mówię, że to mnie nie interesuje, myślą że blefuję. A ja robię listę projektów i uprzedzam kolegów, o tym, że dostaną niedługo kupę roboty (choć nie zapuszczonej). Holenderka jak szalona biega po firmie i wrzeszczy na mnie, że będzie do mnie dzwonić. Odpowiadam, że proszę bardzo, tylko żeby wcześniej ustalili, co mają mi do zaoferowania.

Do nowej pracy idę jednak w lekkim stresie, ale wszystko powoli zaczyna się układać Po koszmarze przeżytym w fundacji, nie robią na mnie wrażenia dramatyczne historie nowych koleżanek. Czuję jakbym dostała skrzydeł. Kupuję kilka nowych kostiumów, odświeżam kilka znajomości, zaczynam zwiększać przebiegane dystanse i planuję wyjazd na Opener’a. Ktoś z uśmiechem stwierdza, że widać po mnie, że jestem szczęśliwym człowiekiem.

W połowie czerwca wychodzę z koleżankami po pracy na drinka i poznaję P. Jest ode mnie starszy i żonaty. Chociaż mówię najpierw nie – zamienia się ono wkrótce w tak. P. nie obiecuje mi nic poza przyjemnością. Bawi się mną, a ja nim. Chodzę jakbym fruwała, nie sypiam, rano biegam. Czuję jak coś się zmienia. Cały czas myślę tylko o tym, aby się nie zakochać. Z przerażeniem uświadamiam sobie, że nie mam skrupułów, że nie myślę o jego żonie, o jego dziecku, że moje poczynania są ściśle nastawione na osiągnięcie konkretnego celu i niczego więcej. Zaczynam się zastanawiam, co sprawia, że nie czuję się winna.

Trzydziestka puka do drzwi. Organizuję imieninową imprezkę w moim domu dla ponad 30 osób jako przedsmak tego co ma się wydarzyć we wrześniu.

Związek ze Szwajcarem trwa jeszcze kilka miesięcy. Kończy się bo dochodzę do wniosku, że w końcu trzeba podjąć jakąś decyzję, mieć jakąś perspektywę, uczestniczyć w czyimś życiu. Łapię się na tym, że dopóki ja się starałam, to było dobrze. Jak sobie odpuściłam – to on nie zajął mojego miejsca.

Pracę w Warszawie znajduję bardzo szybko. Zatrudnia mnie jedna z najbardziej znanych polskich fundacji. W końcu widzę dumę w oczach mojej mamy, która przez ten czas, gdy bawiłam się w Hausfrau w Szwajcarii nie skomentowała ani słowem mojego statusu bezrobotnego emigranta. Niestety po 3 miesiącach już wiem, że wróciłam do Polski, by być dyskryminowaną we własnym kraju, by wysłuchiwać od szefów, że Polaków nie chcemy zatrudniać, że są gorzej wykształceni, itp. (do tej pory przechowuję pewne maila w nadziei, że kiedyś będzie z tego ładne odszkodowanie). Koledzy z zagranicy, którzy pracują na tym samym stanowisku co ja, mają do dyspozycji oprócz standardowego wynagrodzenia różne bonusy. Polacy nie. Nie szkodzi, że Fundacja ma siedzibę w Warszawie, więc i z urzędami i z kontrahentami trzeba się dogadać po polsku. Od tego są przecież pracownicy niższej kategorii.....

Szukanie nowej pracy tym razem nie jest bułką z masłem. We wrześniu zaczyna się kryzys, a ja już mam swoją wartość i swoje wyobrażenia. Nie rzucam się na pierwszą pracę, którą mi oferują.

Zostaję w Fundacji 15 miesięcy. Uczę się, że najważniejsze to mieć szefa, który jest kompetentny (Holenderka szefująca mi przez kilka miesięcy nie ma np. pojęcia, co to jest lokata. A o zarządzaniu projektami nie wspominając), że ważne jest, aby praca motywowała do dalszej pracy, aby wstawać rano i cieszyć się, że masz coś do zrobienia. Niestety nauczyłam się również, iż z powodu tego co się wydarzyło w ciągu dnia można nie spać kilka nocy...

Na Boże Ciało 2008 jadę do Dziadka. W Warszawie deszcz leje przez kilkanaście godzin bez przerwy, mam przemoczone buty, spodnie, lekki letni płaszczyk szybko przemięka. To 5 rocznica śmierci Babci.

Przez 3 dni siedzę przy Dziadku, który umiera. Buntuję się i powtarzam, że może lekarz, może to, może tamto. Dziadek wie, że odchodzi, rozpoznaje mnie i mamę. Modlę się, aby to się już skończyło, obiecuję Bogu, że przestanę się upijać, że będę lepszym człowiekiem, żeby to się już skończyło.

W dzień pogrzebu wychodzi słońce. Zaczyna się europejskie lato.

Coś się kończy, coś się zaczyna. Przestaję pić, w to lato dużo pracuję, dużo wychodzę, poznaję nowych ludzi. Znajomości się odświeżają i zmieniają. Na moje 29 urodziny przychodzi K. a z Jo., przyjaciółką jeszcze z liceum, zaczynamy imprezować – inaczej niż kiedyś, nie napiszę, że mądrzej, ale inaczej: mniej alko, więcej zabawy, więcej nowych znajomości.

Jadę na weekend na kajaki na Mazury, a potem w sierpniu na 10 dni na Litwę ze Szwajcarem. Dziwi się, że nie piję, i nie komentuje mojego opanowania. W listopadzie w krótkiej rozmowie na Skypie pyta się, jak się czuje mój Dziadek. To definitywny koniec naszej znajomości.

Na Nowy Rok 2009 obiecałam sobie, że:

- będę odważna

- nie będę się przejmować idiotami

- nie będę się poddawać

- będę bardzo bardzo szczęśliwa